هنوز یادم نرفته است که شهرم ۱۷۶ موشک خورد وگفتند: آفرین! مقاوم باش!
و با اولین موشک هایی که به شهرتو خورد ، جنگ تمام شد.
علی موجودی ـ عضو هیئت علمی دانشگاه دزفول:
روزگاری صدای نامحرم رادیو عراق دیگر برای مردم شهرم دزفول تکراری بود که : «عراق ظرف ۴۸ ساعت آینده اهداف تعیین شده در زیر را مورد هدف حملات موشکی خویش قرار خواهد داد» :
الف – دزفول
ب – . . .
و اگرچه شهرهای مورد هدف در الفبای ابجد عراق تغییر میکرد اما جایگاه الف همیشه مختص دزفول بود.
دزفول شهری که از۱۷۶موشک ۶، ۹ و۱۲ متری و ۲۵۰۰ گلوله توپ و۳۰۰ راکتی که پیکر استوارش را مجروح کرد و۱۹۰۰۰ واحد مسکونی و اداری اش را تخریب کرد هیچ گاه شکوه نکرد.
شهری که عراقیها به ( بلدالصواریخ – شهر موشک ها) می شناختند و ایرانیها پایتخت مقاومت ایران لقبش دادند.
علی موجودی ـ عضو هیئت علمی دانشگاه دزفول:
روزگاری صدای نامحرم رادیو عراق دیگر برای مردم شهرم دزفول تکراری بود که : «عراق ظرف ۴۸ ساعت آینده اهداف تعیین شده در زیر را مورد هدف حملات موشکی خویش قرار خواهد داد» :
الف – دزفول
ب – . . .
و اگرچه شهرهای مورد هدف در الفبای ابجد عراق تغییر میکرد اما جایگاه الف همیشه مختص دزفول بود.
دزفول شهری که از۱۷۶موشک ۶، ۹ و۱۲ متری و ۲۵۰۰ گلوله توپ و۳۰۰ راکتی که پیکر استوارش را مجروح کرد و۱۹۰۰۰ واحد مسکونی و اداری اش را تخریب کرد هیچ گاه شکوه نکرد.
حتی ۲۶۰۰ شهیدش که در طول ۲۷۰۰ روز مقاومت جان را فدای امام و انقلاب کردند، گمنام تر از همیشه ازپشت قاب عکس های خاک گرفته شان دنیا را به نظاره نشسته اند.
شهری که عراقیها به ( بلدالصواریخ – شهر موشک ها) می شناختند و ایرانیها پایتخت مقاومت ایران لقبش دادند.
جنگ تمام شد و آنچه ماند، جز آوار نبود و جز دلهای شکسته ای که داغ عزیزان را داشت و امید به فردایی روشن بود که شهرم را سرپا نگه میداشت.
اما افسوس از آنچه که باید به شهرم میدانند تا از آوارهای فروریخته و از تلهای خاک دوباره واژهای به نام خانه بسازد،
از آنچه باید به شهرم میدادند تا قامت خمیدهاش دوباره استوار شود،
تا پیکر مجروحش مرهم یابد و زخمهایش مداوا شود،
چیزی جز القاب گوناگون به شهرم نرسید.
مردمی که گاه تکه پارههای عزیزانشان را خودشان با دست از روی زمین بر میداشتند و آرام میگفتند «فدای سر امام»، مدال افتخارشان را همان لحظه گرفتند، مدالهای رنگ و وارنگ شما را میخواهند چه کنند؟
و امروز سالهاست که از روزهای بارش موشک می گذرد ، اما بارش خاک امان شهرم را بریده است و اینبار نیز مثل سابق که شهرم موشک باران می شد ، آنان که در ویلاها و خانه های نرم و راحتشان و در خنکای بادهای مصنوعی، اکسیژن خالص تنفس می کنند ، از درد شهرم بی خبرند. مگر اینکه گاه خبرنگاری دلش به حال شهرم بسوزد و عکسی از بارش خاک برای بی خبران پخش کند و بگوید :
امروز در شهرهای زیر بازهم خاک بارید:
الف – دزفول
ب- . . .
و آنان نیز کمی عاجزشان درد بگیرد .
آی آنانکه خودتان بهتر می دانید !
به داد شهرم برسید که دارد خفه میشود.
نه تنها خفه از بارش خاک که ازبارش باران بی امان بی عدالتی!
اگر باز دهان شهرم را با ترفندی نبندید که چرا شکایت می کنی؟
خاک کربلاست ! خاک نجف است ! کلاً خاک تربت است و شفا بخش!
یا اینکه اهالی بهداشت و درمان در روبروی دوربین نگویند که : این خاک خاصیتش این است که بدنتان را در مقابل تعداد زیادی از بیماری ها واکسینه و مقاوم می کند.
اگر این خاک توفیقی است که نصیب شهرم می شود ،
اگر این خاک شفا بخش است ،
چرا تا گردی از این توفیق به شهر شما رسید ، زمین و آسمان را به هم دوختید؟
ماسک مجانی دادید و شیر و ماست در خیابان ها توزیع کردید؟
نقطه به نقطه آمبولانس گذاشتید؟
مگر نه آن هم تربت بود و شفا بخش؟
شفا کجا و آمبولانس کجا؟
و ای آنکه تجربه ای در تنفس خاک نداری ، می دانی تفاوت من با تو چیست ؟
من هر گاه که خاک خروار خروار از آسمان ببارد ، با صورتی که با ماسک پوشیده شده است، با سری که تند و تند گیج می رود و گلویی که مدام سرفه می کند، باید سر کلاس تدریس دانشگاهم از عدالت دفاع کنم و تو آن روز که گرد و غباری ناچیز خدای نکرده قصد کند سری به شهرت بزند ، یک روز قبل و دو روز بعدش را برایت تعطیل می کنند و عمدتاً سه شنبه و چهارشنبه است که بتوانی با توجه به قانون ( بین التعطیلین ، تعطیل) و با احتساب پنجشنبه تا جمعه ، در ویلای شمالت خوب حال کنی؟
هنوز یادم نرفته است که شهرم ۱۷۶ موشک خورد وگفتند: آفرین مقاوم باش و با اولین موشک هایی که به شهرتو خورد ، جنگ تمام شد.
پس من با الهام از آن تجربه، در غربت شهرم دعا می کنم که گردی از این غبار به شهر تو برسد تا شاید تو تنفس کنی و مزه اش را بفهمی. شاید آنگاه گرد و غبار هم مثل جنگ تمام شود.