خبرگزاری فارس: دیروز انحلال قله حماسی چغالوند برای استخراج گچ و امروز تخریب «بیمارستان صحرایی بانه» به بهانه ساخت مجتمع مسکونی و فردا بهانه‌ای دیگر گریبان مستندات دفاع مقدس را گرفته است.
به گزارش خبرنگار ایثار و شهادت باشگاه خبری فارس «توانا»، ای کاش! ساختمان دوکوهه و چهاردیواری فرماندهانی که روزی سنگ‌ها بر قدم‌هایشان فخرفروشی می‌کردند، هیچ وقت بازسازی نمی‌شد و تک‌تک کلماتی که رزمندگان قبل از اعزام به جبهه‌ها روی دیوارهای پادگان دوکوهه به یادگار نوشته بودند، هنوز دست نخورده باقی می‌ماند تا ما نسل امروزی‌ها می‌دیدیم رزمندگان با آن حال و هوای پرواز، چه نوشته بودند و چگونه دل بریدند و رفتند.
ای کاش! تیر و ترکش‌های گنبد سربلند مسجد جامع خرمشهر که نماد مقاومت، ایستادگی و پایداری ۳۴ روزه بچه‌های همین مرز و بوم بود همان گونه می‌ماند تا فراموش نمی‌کردیم دشمن می‌خواست مسجد، نماز و مسلمانی را از ما بگیرد و شهید موسوی‌ها و شهید جهان‌آراها و جانبازانی مانند عبدالله نورانی‌ها از خود گذشتند و ایستادند تا این ارزش‌ها برای آینده بماند.
ای کاش! تنها ساختمان مرتفع و چهار طبقه در محل تلاقی کارون و شط‌العرب نیز امروز پابرجا بود؛ ساختمانی که چند سال پیش از بین رفت؛ قبل از تخریب این ساختمان که جای تیر و ترکش روی دیوارهایش دیده می‌شد، کاروان‌های راهیان نور برای بازدید از منطقه در اینجا حضور پیدا می‌کردند.
حدود ۲۰۰ قبضه تانک از عملیات رمضان به یادگار مانده بود؛ شنیدیم این تانک‌ها برای بهره‌برداری به «فولاد نبرد خوزستان» داده شد! ای کاش چند قبضه از آن تانک‌ها به عنوان سند مقاومت در محل عملیات باقی می‌ماند. آیا نسل امروز و فردا نخواهند پرسید این تانک‌ها چند وجب از خاک پهناورمان را گرفته بود که این میراث مقاومت را از ما گرفتید؟
نهر شیخ محمد، نقطه رهایی لشکر ۲۵ کربلای مازندارن در عملیات «والفجر ۸» بود که این هم به فراموشی سپرده شده است.
* سردرگمی سند تجاوز عراق در شهر سوسنگرد
تانک عراقی‌ها که تا چندی پیش در شهر سوسنگرد مستقر بود و بر این شهر خودنمایی می‌کرد تا آنهایی که بعد از ما پا به شهر سوسنگرد می‌گذارند، همیشه به یادشان بماند که دشمن تا کجا پیش آمده بود و سربازان گمنامی همچون شهید «محمدرضا سبحانی‌ها» چگونه در برابر عراقی‌ها مقاومت کردند، توسط عراقی‌ها بر نخل‌ها بسته شدند و در آتش سوختند.
شهر سوسنگردی که برای آزادسازی‌اش مقام معظم رهبری با دستور امام خمینی (ره) به طور مستقیم وارد صحنه شدند؛ شهری که ۳۰ سال در غربت باقی‌مانده بود و تا چندی پیش به گوشه‌ای از مقاومت آن پرداخته شد. البته بر طبق آخرین اخبار پس از اعتراض برخی رزمندگان، طی جلساتی با مسئولان شهرستان سوسنگرد، قرار شد تانک به جا مانده از حمله ارتش عراق به این شهر در ۲۰ متری محل قبلی مستقر شود.
بسیاری از مناطق عملیاتی شهرها و روستاهایی که درگیر جنگ بودند، همین‌گونه مورد بی‌مهری قرار گرفتند؛ جای خالی آثار دفاع مقدس که هر یک سندی از تجاوز دنیای کفر و در ظاهر عراق، به خوبی احساس می‌شود و نتیجه‌اش این است که کاروان‌های راهیان نور که هرساله به مناطق عملیاتی جنوب می‌روند، برای دیدن و لمس کردن اثری از جنگ فقط حسرت می‌خوردند و رزمندگانی با دیدن از بین رفتن خاطراتشان آهی از دل سر می‌دهند.
مناطق غرب و شمال غرب کشور نیز در استان‌های ایلام، کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی میراث‌دار ۳ هزار نقطه یادمانی است؛ نقاطی که می‌تواند مقاومت هر یک از شکوفه‌ها و دریاددلان صف‌شکن را از پیروزی انقلاب اسلامی تا پایان هشت سال دفاع مقدس در مقابله با ضدانقلاب، منافقان و صدام برای ما روایت کند.
هنوز یادگاری‌های مقاومت در شهرهای بانه، سومار، قله چغالوند، ارتفاعات دالانی مشرف به شهرهای دربندی‌خان، سیدصادق و حلبچه عراق، پادگان ابوذر، شرهانی، قلاویزان و دیگر شهرهایی که طعم شیرین مقاومت را چشیدند، از صفحات کتاب عظیم و قطور تاریخ وحدت، غیرت و مردانگی جدا نشده است اما باید جنبید وگرنه اینها هم از دست می‌روند و مقصران از دست رفتن آن ما هستیم.
* پس از ۳۰ سال، تنها عکس‌ها روایتگر بمباران ساختمان‌های پادگان ابوذر هستند
پادگان ابوذر همان دوکوهه غرب، پادگانی که قدمگاه بسیاری از رزمندگان و فرماندهان شهیدی همچون بروجردی، صیاد شیرازی، چمران، همت، اصغر وصالی و فرمانده جاویدالاثر حاج احمد متوسلیان است؛ با این تفاوت که خیلی‌ها دوکوهه و نقطه آماده شدن به پرواز در جنوب را می‌شناسند اما این پادگان با گذشت بیش از ۲۲ سال از حماسه‌آفرینی‌ها هنوز در غربت خود باقی‌ست.
غربت این پادگان شاید از سال گذشته بیشتر احساس می‌شود چرا که آثار به جای مانده از بمباران در ساختمان پادگان ابوذر به بهانه‌های مختلف حذف شد و بار سنگینی از غم را بر دل کسانی که از آنجا خاطره داشتند، گذاشت. در روزهای آغازین جنگ، این پادگان شاهد صحنه‌های زیبایی از رشادت، پایمردی و رزم بی‌امان بزرگ مردان عاشق بود اما افسوس باید خورد که نتوانسیتم این میراث گرانبها را نگهداریم و به غارت رفت.
* تخریب «بیمارستان صحرایی بانه» به بهانه ساخت مجتمع مسکونی
شهر بانه نیز تا به امروز یادگاری‌های زیادی از دفاع مقدس را حفظ کرده است؛ «بیمارستان صحرایی بانه» یکی از همان نقاطی است که خاطرات مجروحان و رزمندگان عملیات «نصر یک» و منطقه ماووت را در دل خود به امانت دارد اما گویا قرار است اینجا نیز به بهانه ساخت مجتمع مسکونی در برنامه تخریب قرار دارد.
یکی از رزمندگان بسیجی عملیات «نصر یک» یک شب از گرانبهاترین شب‌های مجروحیتش را در بیمارستان صحرایی بانه پشت سر گذاشته است؛ وی درباره این یادگاری دفاع مقدس می‌گوید: این بیمارستان دو طبقه در سال ۱۳۶۶ساخته شد؛ متأسفانه در طول این سال‌ها طبقه بالای این بیمارستان کاملاً تخریب شده است.
وی ادامه می‌دهد: مجروحان دفاع مقدس در جبهه شمالغرب کشور در ابتدا به این بیمارستان و سپس به سقز و سایر نقاط کشور برای معالجه منتقل می‌شدند؛ البته این منطقه در اوایل جنگ تحمیلی مورد هجمه ضدانقلاب و بمباران‌های رژیم بعث عراق نیز قرار گرفته بود.
این رزمنده دفاع مقدس بیان می‌دارد: با توجه به اینکه این بیمارستان در داخل شهر است، جایگاه مناسبی حتی برای ساخت موزه دفاع مقدس بوده و لازم است این نقطه که از آثار دفاع مقدس است، احیا شود.
* انحلال قله حماسی چغالوند توسط شرکت خصوصی استخراج گچ
«قله چغالوند» بلندترین ارتفاع چرمیان مشرف به شهر گیلانغرب بوده و نسبت چغالوند به شهر گیلانغرب مانند نسبت بازی‌دراز به سرپل ذهاب است. در واقع وجب به وجب خاک این منطقه آغشته به خون شهیدان مظلومی بوده که تاکنون نامی از آنها برده نشده است.
«قله چغالوند» یکی از ارتفاعات گچی منطقه به شمار می‌رود و در حال حاضر یک شرکت خصوصی برای استخراج گچ به راحتی شروع به تراشیدن چنین قله‌ای کرده است در حالی که آن منطقه ارتفاعات گچی زیادی دارد.
سؤال اینجاست که چرا آنها برای استخراج گچ به سراغ ارتفاعات دیگر نمی‌روند و سراغ چنین قله ارزشمندی رفته‌اند که سنگرهای رزمندگان اسلام و عراقی‌ها که هم‌اکنون در آن موجود است، در خطر تخریب قرار دارد.
هزاران هزار حیف! برخی چشم‌ها از چنگی که بر دل‌های زخم خورده می‌زنند، بی‌تفاوت است و بی‌دردی آدم‌هاست که درد تمام شدن طعم فداکاری در روزهای خوش برادری را زنده می‌کند.
ما از آل سعود خرده می‌گیریم که با از بین بردن کوچه بنی‌هاشم امروز شیعه را سرگردان کرده است و شیعیان غریبانه در آن خاک دنبال نشانه‌ای از دست‌های ریسمان بسته مولای متقیان حضرت علی (ع) و بوی عطر یاس می‌گردند.
حال آنکه باید پرسید چرا به اندازه درسدن آلمان هم، قدر یادگارهای فرهنگ غنی خود را در این اوضاع نابسامان فرهنگی نمی‌دانیم؟! فقط می‌توان گفت اگر تخریب و حذف آثار دفاع مقدس، ادامه پیدا کند با دست خود بخشی از حافظه تاریخ دفاع مقدسی را از بین برده‌ایم که در دنیا بی‌نظیر بود و بی‌شک با این اقدام و سهل‌انگاری و سکوت در برابر آن، به نسلی که همه آگاهی‌اش از جنگ به این چند ساختمان و سنگر به جا مانده بستگی دارد، خیانت کرده‌ایم.