اگر با یک دید عرفی بخواهیم این حرفها را بررسی کنیم، و ریشه یابی بکنیم، ببینیم از دهان چه کسانی در می آید؟ می بینیم از دهان افرادی در می آید که مسئولیت دارند عملاً جامعه را اصلاح بکنند. با اینکه مسئولیت دارد که عملاً جامعه را اصلاح بکند، توپ را در زمین دیگری می اندازد.

به گزارش سرویس فرهنگی جهان، پس از طرح مباحث داغ در خصوص برخورد با مفاسد اجتماعی، بد حجابی و بی حجابی های عامدانه، تعطیلی قانون حجاب و عفاف، کم کاری قریب به اتفاق دستگاه های مملکتی و فرو ریختن بار همه مسؤولیت ها و نیز کاستی ها در این خصوص بر گردن نیروی انتظامی، در نهایت سخنان یکشنبه شب رئیس جمهور محترم، همچون تیر خلاصی بود که بر تاب و تعب چند ماهه مراجع عظام و علما، چهره های فرهنگی و تربیتی، نخبگان دلسوز، رسانه های عمومی و نیز آحاد مردم اخلاق دوست و دینمدار نواخته شد.

در طول این دو روز هم واکنش های مختلفی در خصوص سخنان آقای احمدی نژاد مطرح شد که بخشی از آن به فراخور حال در «جهان» منعکس گردید؛ اما محتملا عده ای هم در این میان با رویکرد سیاسی و به قصد تخریب رئیس جمهور و دولت در اعتراض خود پایفشاری می کنند.

در میان سیل اظهارات و مواضع گوناگون، بهترین راه، بهره گیری از نظرات کارشناسان دین و اخلاق یعنی عالمان عامل و مسلط بر احکام اسلامی دیده شد. حضرت آیت الله «حاج آقا مجتبی تهرانی» از مراجع عظام و شاگردان برجسته امام راحل(ره) در سلسله جلسات اخلاقی خود که سالها مردم تهران از آن بهره ها برده اند، درست چند هفته پیش از سخنان رئیس جمهور، در پی ارائه مباحثی در خصوص اولویت و لزوم اصلاح ظاهر به قصد تربیت باطن ابراز کرده اند:    

« * این حرف یعنی چه؟!
گاهی به گوشمان می خورد که: «باید برای اصلاح جامعه، کار فرهنگی کرد.»  چقدر ظاهر این جمله قشنگ است!! ولی یعنی چه؟ یعنی باید از اعمال ظاهریه دست برداریم؟! اگر منظورشان این است، جواب ما را بدهند که این همه آیات و روایات در باب امر به معروف و نهی از منکر، مربوط به ظاهر است یا مربوط به باطن است؟ امر به معروف و نهی از منکر از اهمّ واجبات در اسلام است. این مربوط به ظاهر است یا باطن؟ اینجا می توانی ما را دور بزنی؟ اینها از اهم واجبات است و جزو اعمال ظاهریه است.
 
* تنها راه اصلاح خود و جامعه، اصلاح ظاهر است
اصلاح جامعه از اینجاست. ما در فرهنگ اسلام این را داریم و حتی بُعد معرفتی هم همین است، که من فرمایشات استادم امام (رضوان الله تعالی علیه) را خواندم و حتی ایشان فرمودند: سیر معرفتی آن هم به این است. آن کسی که می خواهد سیر باطنی بکند، تا اینها نباشد، نمی تواند سیر کند. چه رسد بخواهیم جامعه را از نظر ظاهر اصلاح بکنیم، که اساساً به ظاهر بستگی دارد. راهی جز این نیست. از همین راه باید وارد شد. امر به معروف و نهی از منکر همه مربوط به ظواهر شریعت است. اینکه ما حتی جرأت نمی کنیم لساناً هم چیزی بگوییم، یک بحث دیگری است.( البته با رجوع به مباحث گذشته مطرح شده می توان دریافت که منظور حضرت آیت الله تهرانی از اصلاح ظاهر، ظاهر سازی و ریاکاری نیست بلکه مقصود، حفظ ظواهر شریعت است که در دین امری واجب و محوری است.) 
 
* شانه خالی کردن مسئولین به بهانۀ کار فرهنگی
 حالا یک راه حمل به صحت آن این است که بگوییم عدم معرفت به فرهنگ اسلام است، لذاست که از این حرفها زده می شود. ولی اگر با یک دید عرفی بخواهیم این حرفها را بررسی کنیم، و ریشه یابی بکنیم، ببینیم از دهان چه کسانی در می آید؟ می بینیم از دهان افرادی در می آید که مسئولیت دارند عملاً جامعه را اصلاح بکنند. با اینکه مسئولیت دارد که عملاً جامعه را اصلاح بکند، توپ را در زمین دیگری می اندازد.
 
می گوید: این کار فرهنگی لازم دارد. برویم جلوتر سر از کجا در می آورد؟ چرا شانه خالی می کند؟ هر کس می خواهد باشد، من به شخص کار ندارم. هر کس مسئولیت دارد که جامعه را عملاً اصلاح کند و این را بگوید که «کار، فرهنگی است.» و از عهده خودش خارج بکند، اگر با یک دید عرفی نگاه بکنیم شاید سر از این در بیاورد که می خواهد آن کسانی که مثلا لاابالی هستند از او روگردان نشوند و یک جاهایی که – مثلا فرض کنید در تأیید او  احتیاج به آنها هست – از آنها بهره بگیرد. آدم اگر بخواهد عمیق روی اینها فکر بکند، به اینجا می رسد و الا این حرفها قابل انکار نیست که اصلاح جامعه، از ظاهر شروع می شود. آقا! شرعاً وظیفه تان این است.
 
* تا سر به سنگ لحد بخورد، باید این آداب ظاهری حفظ بشود
در نتیجه می خواستم این را عرض کنم که در باب تربیت – چه فرد و چه جامعه – باید از ظاهر شروع بشود. نقطه شروع از آنجاست. مؤدب شدن به آداب انسانی و آداب الهی، از اینجاست. این است که روی باطن اثر می گذارد. وقتی هم که اثر گذاشت دستت را روی هم نگذار! بدان که این زائل می شود. تا سر به سنگ لحد بخورد، باید این آداب ظاهری در جامعه حفظ بشود و الا جامعه رو به فساد خواهد رفت.
 
* راه عملی مقدم بر کار فرهنگی است، بلکه زمینه ساز است
لذا مهم همان مطلب گذشته، یعنی مسئله شعور و عمل است. نمی گوییم کار فرهنگی نه! کار فرهنگی باید باشد ولی درجای خودش. و اینکه کار فرهنگی موجب نمی شود که ما از راه عملی بی نیاز بشویم. راه فرهنگی رفتن، ما را بی نیاز نمی کند از راه عملی؛ بلکه راه عملی مقدم است بر آن راه بلکه برای اینکه کار فرهنگی مؤثر واقع بشود، این راه زمینه ساز است.»

* فرازهایی از جلسه سیزدهم درس اخلاق آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی با عنوان “غیرت مؤمن” در تاریخ ۵/۳/۸۹

نوشته شده توسط در تاریخ جمعه, 18th ژوئن 2010 | ۱۱۵۵بازدید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.