وقتی احمدی‌نژاد در نیویورک برای دولت آمریکا دردسرساز می‌شود
کنفرانس بازنگری پیمان منع اشاعه سلاح های هسته ای(NPT ) در شرایطی برگزار می شود که ایران عالی ترین مقام اجرایی خود را به نیویورک اعزام کرده است؛ مساله ای که باعث واکنش شدید مقام های آمریکایی شد و حتی برخی از سناتورها از دولت اوباما خواستند برای رئیس جمهور ایران روادید صادر نکند. ۱۴ سناتور جمهوری خواه به سرپرستی سناتور جان کورنین، در نامه ای خطاب به هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه ی آمریکا، در درخواست خود آوردند: «این کار غیرمنطقی است و اگر اجازه داده شود که چنین کاری صورت بگیرد، تلاش برای جلوگیری از دستیابی گروه های تروریستی و دولت های یاغی به تسلیحات هسته ای به تمسخر گرفته می شود.» در مورد بی ربط بودن این ادعا نیازی به توضیح نیست.
به گزارش رجانیوز، این درخواست که بسیار عجیب و مبتدی گونه انجام شد حقایق بسیاری را در خود نهفته دارد. ایالات متحده همواره از کشاندن بحث های سیاسی به رسانه استقبال کرده و خود مروج آن بوده است. آنها در دوران جنگ سرد از همین ابزار برای تحت فشار قرار دادن اتحاد شوروی استفاده کرده و این کشور را منزوی ساخته بودند. برتری بسیار زیاد رسانه های غربی باعث شده بود تا این کشور هموراه خود را پیروز هر رقابتی بداند. اما در مورد جمهوری اسلامی ایران و محمود احمدی نژاد، اوضاع تفاوت هایی دارد. اگرچه آنها توانسته اند تبلیغات زیادی را علیه رئیس جمهور به کار بسته و تلاش زیادی برای وارونه نشان دادن حقیقت به کار برده اند اما بسیاری از مردم فراتر از منطقه خاورمیانه و در اروپا و آمریکا به دلیل روبرو شدن با تناقض های فراوان، به رسانه های خود با دیده تردید نگاه می کنند. امروزه شرایطی به وجود آمده است که دیگر با یک رقابت یک طرفه روبرو نیستیم.
توجه به رابطه سیاست خارجی فعال جمهوری اسلامی و فضای حاکم بر پیمان منع گسترش به عنوان یک رژیم خلع سلاح و کنترل تسلیحات نشان می دهد که تغییراتی اساسی در مواجه کشورهای مستقل با این رژیم ها به وجود آمده است. رژیم های کنترل تسلحات همواره به عنوان ابزارهایی برای تضمین برتری ها، حفظ رویه های مفید با توجه به منافع قدرت ها و ایجاد رویه های جدید عمل کرده و هیچ گاه از یک منطق مبتی بر عدالت و یا حداقل منطبق بر ادعاهای توافق شده پیروی نکرده اند. توجه به این نکته زمانی بیشتر اهمیت می یابد که توجه کنیم در گفتگوهای خفت بار انتقادی و سازنده کشورهای غربی ایران را به عدم عمل به قوانین خود متهم می کردند که نه تنها اتهام زنی بود بلکه موضوعی داخلی به شمار می رفت و به بیگانگان ارتباطی نداشت.
در موضوع کنترل تسلیحات شاهد انبوهی از تعهدات زیبا و جذاب هستیم که فقط برای جلوه بهتر مورد استفاده قرار می گیرد و قدرت های بزرگ به هیچ وجه خود را مقید به عمل به این تعهدات نمی دانند. با اینکه در NPT به صراحت موضوع خلع سلاح هسته ای قید شده است اما به هیچ وجه بدان اشاره ای نکرده و حتی به دنبال بندهایی برای محکم کردن حلقه انحصار و از بین بردن حداقل بندهای مفید این پیمان هستند. آنها در دهه ۶۰، NPT را به وجود آوردند و چون در آن هنگام تصور اینکه کشوری غیر از دارندگان سلاح هسته ای بتواند غنی سازی کند وجود نداشت، آن امتیاز را برای کشورهای جهان سوم قائل شدند و هم اکنون که این مساله، یعنی غنی سازی توسط کشوری غیر از دارندگان اصلی سلاح های هسته ای به واقعیت پیوسته با همه ابزارهای ممکن قصد دارند این حق را سلب کنند.
سیاست خارجی فعال جمهوری اسلامی باعث زنده شدن مطالبات کشورهایی شده است که خود را در یک وضعیت امتیازدهی و محتوم گرفتار می دیدند و همین مساله خشم ایالات متحده را به دنبال داشته است. آنها شاهد تغییر ماهیت رژیم هایی هستند که زمانی از آنها به دلخواه استفاده می کردند. رژیم هایی که با افزون شدن مطالبات کشورهای جنوب به اسباب دردسر آمریکا تبدیل شده است.
در حالی که آمریکایی ها به دنبال تغییراتی در بندهای ۳ و ۱۰ هستند، ایران بند ۶ را هدف قرار داده است. ماده ۶ می گوید: هر یک از اعضاء این پیمان متعهد می‌گردد که با حسن نیت، مذاکرات در رابطه با اقدامات موثر جهت توقف هر چه زودتر مسابقات هسته‌ای و خلع سلاح هسته‌ای، انعقاد پیمان خلع سلاح عمومی و کامل تحت کنترل سخت و موثر بین‌المللی را تعقیب نماید.
سفر احمدی نژاد به نیویورک نشان داد که جمهوری اسلامی قدمی به عقب نگذارده و بر پیگری حقوق خود مصر است. در کنفرانس بازنگری NPT سال ۲۰۰۵ اهداف ایالات متحده تحقق نیافت و آنها با تمام قوا آمده اند تا خواست های خود را به کشورهای عضو تحمیل کنند. کنفرانس هسته ای تهران و دستاوردهای فوق العاده آن نشان داد که این هدف دست یافتنی نیست و دوران رژیم سازی های یک طرفه سپری شده است.